środa, 24 lutego 2010

Well Behaved Women - Your God Is A Ghost EP (2010)



Well Behaved Women - Your God Is A Ghost

Well Behaved Women na myspace

Data wydania: 23.02.2010
Gatunek: trancecore/metalcore/deathcore/experimental
Kraj: USA

Tracklista:
01. Even Autotune Won't Save You Now, Breath Carolina
02. Seras Victoria
03. Dracula, The Musical
04. As the Earth Stood Motionless
05. An Interlude
06. The Adventures of Sean Connery
07. Behold, A Pale Horse.
08. Of Machines and Men

W dniu dzisiejszym swoją premierę internetową miała epka zespołu Well Behaved Women - całość można ściągnąć z profilu myspace. Materiał jest o tyle dobry, że jest to core jaki bardzo lubię. Czyli mamy ostry wokal z dużą ilością elektroniki, ale i z mocnymi gitarami. Do tego ciekawy jest skład zespołu - tworzy go Dave. I on jest tutaj za wszystko odpowiedzialny. Projekt jest jak najbardziej amatorski, ale tej amatorszczyzny nie słychać - przynajmniej na pierwszych kilku utworach (w sumie to kupowaty jest tylko przedostatni kawałek). Niby jest to materiał, który początkowo mogłem porównać do tego co nagrała kapela Dinosaurs Like Guccipants, ale teraz już nie jestem tego taki pewien. Co prawda występują tutaj właśnie elektroniczne wstawki w stylu Dinozaurów, ale nie stanowią sedna tej muzyki. Najważniejsze jednak jest pierdolnięcie i core'owy ryk, który z kolei bardziej kojarzy mi się z deathcorem niż z metalcorem.

Swoją niezwykłość album odkrywa już w pierwszym kawałku - "Even Autotune Won't Save You Now, Breath Carolina" początkowo wydaje się jedynie sprytnie wydłużonym intro, ale w końcu wchodzi ciężka gitara i wspierająca ją elektronika. Mimo wszystko nie jestem w stanie powiedzieć kiedy mija to niemalże 6 minut - bo tyle trwa ten numer. "Seras Victoria" to już zdecydowanie deathcore wyposażony w elektronikę. Od razu w uszy rzuca się ciężka atmosfera, walcowate tempo z dużą ilością beatdownów. "Dracula, The Musical" to jeden z moich faworytów na tym wydawnictwie - świetnie elektronika zgrywa się z core'ową stylistyką. Niemalże świński wokal jest w pewnym momencie wspierany przez wycie w tle. Kolejny numer jest niewiele słabszy - znowu mamy ostry core'owy ryk (idealny wręcz do deathcore'a) i świetnie uzupełniające się gitary z elektroniką. "Deathcore Isn't Sexy" to lekki przerywnik elektroniczny, zdecydowanie lepiej by się sprawdzał jako intro. Chociaż wówczas mógłby nieco odstraszać - tak jak początkowy kawałek na albumie Attila "Soundtrack To A Party". "The Adventures Of Sean Connery" ma świetny początek - taka niezaangażowana transowa elektronika, ale zostaje dość szybko zamieciona przez agresywne wejście wokalisty i towarzyszącej mu brutalnej nawałnicy dźwięków. Jedyny minus tego kawałka to wciśnięty na nieco na siłę czysty wokal, ale można go przeżyć, bo to zaledwie kilka kwestii mówionych i trochę wycia w tle. "Behold, A Palehorse" byłby świetnym deathcore'owym kawałkiem, gdyby nie kretyńska rapowana wstawka, która psuje cały numer. Nie wiem skąd się wziął ten pomysł, ale jest w każdym razie całkowicie chybiony. Ostatni utwór jest chyba najlżejszy - może to dlatego, że elektronika stanowi tutaj motyw przewodni i milknie tylko na kilka chwil, w których króluje walcowate tempo i ryczący wokal.

Podsumowując - lubisz elektronikę? Lubisz core'ową stylistykę? Walcowate tempa to to co lubisz w deathcorze? Nie stronisz od eksperymentów muzycznych? Jeśli na wszystkie te pytania odpowiedziałeś tak to jak najszybciej wejdź na profil myspace Well Behaved Women i legalnie ściągnij sobie epkę "Your God Is A Ghost". Może ta epka nie jest jakaś wielce rewolucyjna, ale mam wrażenie, że gość, który sprawuje pieczę nad tym projektem zastosował kilka myków, których inne zespoły core'owe boją się stosować. Tutaj mamy deathcore współgrający z elektroniką i transowością. Naprawdę dobry materiał.

Ocena: 7,5/10

wtorek, 16 lutego 2010

Manufacturer's Pride - Faustian Evangelion (2007)


Manufacturer's Pride - Faustian Evangelion

Manufacturer's Pride na myspace

Data wydania: 2007
Gatunek: atmospheric mdm/modern metal/industrial
Kraj: Finlandia

Tracklista:
01. Intro
02. The Weak
03. In Credo
04. Bleed Out the Sin
05. Faustian Evangelion Pt 1
06. Faith Sufferer
07. Last Rites
08. Follow Faust
09. Breach
10. The Son
11. Faustian Evangelion Pt 2

Skład zespołu:
Mikko Ahlfors - wokal
Teemu Liekkala - gitara
Ristomatti Rinne - gitara basowa
Ville Sivonen - perkusja
Janne Niskanen - klawisze
Antti Lampinen - klawisze, programowanie

"Faustian Evangelion" to debiut fińskiej formacji Manufacturer's Pride, która rozpoczęła swoją działalność w 2006 roku - jak widać zespół dość szybko się ogarnął i skomponował materiał na pełny album, co oczywiście się chwali. Jak zespół zaprezentował się na swoim pierwszym studyjnym albumie? Zapraszam do lektury.

Zaczyna się od dźwięku jaki wydaje monitor ekg, takie ciekawe i spokojne intro, które kończy się przyspieszonym pulsem i w końcu ciągłą linią...
A później ostre gitary, ciężar i growl. Zresztą utwór "The Weak" nie przedstawia do końc tego jak grają Manufacturer's Pride. Chociaż jest tutaj wystarczająco ozdobników, które często wysuwają się na plan pierwszy. Podobny w swojej strukturze jest numer kolejny - czyli "In Credo" - co prawda nie można tutaj mówić o zasadzie "kopiuj-wklej", bo ewidentnie ten zespół nie działa w taki sposób.

"Bleed Out The Sin" to szybki numer z wymieniającymi się wokalami - czysty wokal jest bardzo dobry, a chwytliwa nuta, która pojawia się pod growlem to mistrzostwo świata. Jeśli ktoś pytał - i gdzie kurwa ten industrial? To odpowiedź znajdzie w instrumentalnym "Faustian Evangelion Part I". Przyznam, że cały kawałek jest spoko...no może poza końcówką, która brzmi jak zepsuta, tnąca się stara płyta. Denerwujący zabieg, ale widocznie konieczny. Po tym wstrząsie agresywny i szybki "Faith Suffer" nie wydaje się znowu taki pociągający. W ogóle czuje się nieco zawiedziony po 4-5 krotnym odsłuchu tej płyty. Ale dlaczego tak jest napiszę dopiero w podsumowaniu. Chociaż przy "Last Rites" nóżka tupie - a to głównie z powodów połączenie growlu z czystym wokalem i ciekawą muzyką. Nie chodzi tylko o zmiany tempa, ale też o specyficzne dla tego zespołu zagrywki. To głównie dzięki nim nie można powiedzieć, że jest to typowy mdm jakich wiele.

"Follow Faust" jest numerem, w którym bardzo dużą rolę ogrywa gitara basowa - niby schowana, ale słychać ją przez cały czas. Nawet podczas solówki słyszę gitarę basową, zresztą mam wrażenie, że to ona właśnie prowadzi ten numer. Ale prawdziwym ozdobnikiem są bardzo dobrze dobrane klawisze. "Breach" w sumie niewiele różni się od poprzedniego numeru - no może klawisze już nie są takie dobre, ale za to mechanicznie napieprzająca perkusja jest urokliwa. No, ale to krótki i szybki numer - niecałe 3 minuty, więc wielkich wymagań nie mam. "The Son" to już przede wszystkim klimat - co prawda jest też growl i duża dawka melodii, ale klimat przede wszystkim. Industrialne wstawki i znowu mechanicznie uderzająca perkusja to są za to głównie odpowiedzialne - bardzo dobry numer. A zamykaczem jest druga część tytułowego "Faustian Evangelion". Czyli znowu kawałek instrumentalny, pełen zgrzytów i innych industrialnych wstawek, ale też niepozbawiony melodii - i na szczęście nie ma tutaj tego efektu zacinającej się płyty.

Czas na podsumowanie. Zacznę od tego, że na tym albumie nie usłyszy się do końca stylu Manufacturer's Pride - dlatego trochę się zawiodłem na debiutanckim "Faustian Evangelion". Są tutaj chwyty, które zespół zastosował na drugim albumie, ale zdecydowanie jest ich tutaj mniej. Więcej tutaj melodii i mdm niż tego progressive i industrialu, które wyróżniają ten band. Nie mogę powiedzieć, że jest to zły album - wręcz przeciwnie. Podczas, gdy inne płyty z nurtu mdm zlewają mi się i nie umiem niczego o nich napisać, tak tutaj mógłbym pisać i pisać (ale czasu niestety na to nie mam), bo tak naprawdę każdy odsłuch tej płyty sprawia, że odkrywam tutaj nowe elementy - chociażby ta ważna rola gitary basowej, której nie słyszałem przez pierwsze dwa odsłuchy. Jak już pisałem nie jest to ten Manufacturer's Pride, który bardzo polubiłem, ale taka forma też mi odpowiada, zwłaszcza, że i tak się wyróżnia spośród zalewu mdm-owych kapel.

Ocena: 8/10

Manufacturer's Pride - Sound Of God's Absence (2009)


Manufacturer's Pride - Sound Of God's Absence

Manufacturer's Pride na myspace

Data wydania: 04.03.2009
Gatunek: atmospheric mdm/modern metal/industrial
Kraj: Finlandia

Tracklista:
01. Intro
02. Maggot Infested
03. Mind and Machine
04. Murder Mandate
05. On the Eve of Tempest
06. Adeptus Satanicus
07. Waste in Flesh
08. Dahlia
09. Absence
10. Stillborn Messiah
11. My Becoming
12. Departure

Skład zespołu:
Mikko Ahlfors - wokal
Teemu Liekkala - gitara
Ristomatti Rinne - gitara basowa
Ville Sivonen - perkusja
Janne Niskanen - klawisze
Antti Lampinen - klawisze, programowanie

Drugi album Finów z Manufacturer's Pride pojawił się dokładnie 4 marca 2009. Jest to drugi album w dorobku tego bandu, który słuchaczom serwuje nowoczesny i atmosferyczny mdm z elementami industrialu. Jest to pozycja wręcz obowiązkowa dla ludzi, którzy uważają, że mdm nie może już niczym zaskoczyć.

Album rozpoczynają tzw. "dźwięki portu" - szum fal uderzających o słupy, syrena nadpływającego statku i niepokojące połączenie tych elementów - bardzo klimatyczny początek, nawet lepszy niż na pierwszym albumie. I po tym nieco industrialnym wstępie następuje pierwszy kawałek - "Maggot Infested". Ten kawałek od razu odsieje niewiernych - jeśli nie początkowe przestery, to na pewno czysty wokal w refrenie, albo motoryczne riffy. Mnie wręcz przeciwnie - jeszcze bardziej przyciągnął. Pierwszy numer to prawdziwa magia, klawiszowiec spełnia tutaj bardzo ważną rolę - tło należy do niego i tylko do niego, to w dużej mierze jego zasługa, że ten album brzmi tak jak brzmi. No dobra, ale pisałem o czystym wokalu - ten jest najwyższej klasy, melancholijny i idealnie wpasowujący się w melodię.

"Mind And Machine" to mdm'owa łupanka - i bardzo dobrze, bo i takie kawałki są potrzebne - ale zasilana mistycznymi klawiszami, oczywiście te nieco groove'ujące gitary dokładają swoją cegiełkę do melodii. Ale to znowu klawisze są najważniejsze - nawet wokalistę odstawiłbym na drugi plan. Świetna melodia - przede wszystkim. "Murder Mandate" - numer oznaczony cyfrą 4, tutaj najbardziej w uszy rzuca się refren. Sam kawałek nieco modernowy, poprzez połączenie ostrych partii mdm z power metalową melodyką - do tego oczywiście klawisze. Sam refren jest również melodyjny, oczywiście króluje tutaj czysty wokal. Przestery, stonerowe riffy i magia klawiszy - taka jest końcówka tego kawałka. Następny numer wcale nie jest słabszy, chociaż "On The Eve Of Tempest" wydaje się być jakiś taki stonowany, tzn. spokojniejszy, gitary jakieś takie przygaszone. Ale wokalista w swoim żywiole - chociaż energii w jego wokalu nie wystarcza, żeby nazwać ten numer żwawym. Czysty wokal pojawia się tylko jako ozdobnik i jest zdaje się trochę przesterowany i przykryty solidną warstwą kurzu.

"Adeptus Satanicus" - jakże okultystyczny tytuł, nieprawdaż? A pod nim kryje się zdominowany przez klimatyczne klawisze kawałek, w którym growl przeplata się z czystymi partiami. Muzyka bardzo progresywna, zmiany tempa, zmiany klimatu - taka swoista mieszanka w nowoczesnym wydaniu. Może tego diabła tutaj nie ma zbyt wiele, ale to chyba nie do końca chodzi o sławienie rogatego. W każdym razie progresja w nowoczesnym wydaniu.

Jakby od środka zaczyna się "Waste In Flesh", za to posiada rock'n'rollowe brzmienie, które i tak w trakcie zmienia się na mdm-owe granie ze zmianą tempa. Po raz kolejny pojawia się przesterowany czysty wokal, który nie stanowi co prawda żadnego ważnego punktu, ale warto odnotować, że nie przeszkadza. "Dahlia" to kawałek, do którego powstał klip - jego zadaniem było oczywiście promowanie nowego albumu Manufacturer's Pride. Wybór chyba słuszny, bo jest to chyba najłagodniejszy i zarazem najbardziej melodyjny kawałek na całym albumie, do tego posiadający bardzo charakterystyczny riff. "Absence" to 2-minutowy przerywnik utrzymany w jakimś kosmicznym klimacie.

"Stillbord Messiah" to utwór rozpoczynający się bardzo tajemniczo - co jest zasługą dobrej współpracy gitar z klawiszami. Sam kawałek to mieszanka emocji, mrocznego klimatu i ostrego grania z progresywnym zacięciem (ale w żadnym wypadku nudnym). Przedostatni na albumie jest "My Becoming" - niestety jak na ten band to jakiś średni ten kawałek, niczym specjalnym się nie wyróżnia. W każdym razie jest trochę walcowaty, ale nie pozbawiony melodii. Na koniec zespół zaserwował prawdziwego potwora w postaci niespełna 8-minutowego utworu "Departure". Można powiedzieć, że ten zamykający album kawałek to swoiste podsumowanie tego, co można było usłyszeć na całym "Sound Of God's Absence". Wyróżnić trzeba świetną pracę wysuniętego basu i tradycyjne już zgranie gitar z klawiszami. I dość duży udział ma w tym numerze czysty wokal - praktycznie w spokojniejszych partiach jest to wokal prowadzący, dopiero jak gitary pierdolną mocniej to pojawia się growl. Album kończy dźwięk fal uderzających o wystające z wody pale.

Ogólnie album jest przesycony specyficznym klimatem. Mimo tego, że jest mrocznie to zespół w dużej mierze stawia na melodyjność i łatwe do zapamiętania melodie, jak i niektóre refreny. Stopień skomplikowania tego materiału jest chyba nieco wyższy niż tego z "Fuastian Evangelion", same kawałki też szybciej zapadają w pamięć i nie szybko ją opuszczają. Panowie z Manufacturer's Pride pokazali jak się gra nowoczesny mdm, może i zdominowany przez progresję zmieszaną z industrialem, ale tak się teraz gra. Taki mdm ma przyszłość i trzeba powoli wypatrywać tzw. kopistów, bo takie bandy powinny w najbliższym czasie wyrosnąć jak grzyby po deszczu. Duży nacisk na klawisze, na zmieniające się brzmienie gitary, na pojawiający się sporadycznie, ale od razu trafiający do uszu czysty wokal i wreszcie gitara basowa, która ujawnia się dopiero w spokojniejszych partiach, ale jakże jest ważna. Tutaj wszystko ma swoje z góry ustalone miejsce. Świetny album i oby jeszcze kilka takich panowie z Finlandii wyprodukowali w swoim warsztacie.

Ocena: 9/10

poniedziałek, 15 lutego 2010

Honcho - Burning In Water, Drowning In Fire (2005)


Honcho - Burning In Water, Drowning In Fire

Honcho na myspace

Rok wydania: 2005
Gatunek: stoner/psychodelic/doom
Kraj: Norwegia

Tracklista:
01. Some Say
02. Seeing Red
03. Messenger Messiah
04. Hangover Blues
05. Through
06. Silly
07. Holy
08. Falling Behind
09. Lost And There

Skład zespołu:
Trond Skog - wokal
Halvor Berg - gitara
Hakon Eng - gitara
Steinar Knapstad - gitara basowa
Kenneth Andersen - perkusja


Już wspominałem o tym, że Honcho to magiczny zespół, na tyle magiczny, że potrafił mnie przekonać do swojej muzyki, chociaż doom metalu nie lubię, a stoner wielbię, ale szybki z rock'n'rollowymi akcentami. Tutaj stoner łączy się z doomem w nowym wymiarze, dodany został do tego lekko psychodeliczny charakter.

Ten album jest trochę mniej przebojowy niż "Corporate Rock". Na "Burning In Water, Drowning In Fire" mamy bardziej walcowate kompozycje, które z melodyjnym i z emocjonalnym wokalem Tronda Skoga dają specyficzny produkt. Jeśli komuś podobała się bardzo żywa pierwsza płyta, to z drugą może mieć lekkie problemy - ja tych albumów słuchałem w kolejności odwrotnej - najpierw "Burning In Water, Drowning In Fire", a dopiero po tym jak zostałem wchłonięty niczym przez czarną dziurę zacząłem szukać wcześniejszych wydawnictw Honcho i trafiłem na "Corporate Rock". Pewnie jakbym słuchał w odpowiedniej kolejności to czułbym się trochę zawiedziony - niby to ten sam zespół, niby gatunek się nie zmienił, niby granie to samo, ale jednak drug album wypada inaczej. Tak jak napisałem jest ciężej, wolniej, bardziej walcowato - gdyby nie wokal Tronda to riffy by najzwyczajniej zgniatały i trasowały drogę dostępu do kolejnych numerów na płycie. No, ale nie będę się bardziej rozpisywał - polecam sięgnąć po "Burning In Water, Drowning In Fire" - to nie tylko przewrotny tytuł, to przewrotna płyta.

Jeśli mam wyróżnić jakieś kawałki to niech będą to: "Some Say", "Seeing Red", "Messenger Messiah", "Through", "Falling Behind" - z tymże są to numery niezwykle wciągające, ale pozostałe są niewiele słabsze, po prostu te chciałem w pewien sposób wyróżnić. A ocena? Ocena niech będzie 9,5/10 - bo trochę za dużo "walcowania", ale płyta i tak jest genialna. I nie mogę się doczekać nowego wydawnictwa.

Ocena: 9,5/10

Honcho - Corporate Rock (2002)


Honcho - Corporate Rock

Honcho na myspace

Rok wydania: 2002
Gatunek: stoner/psychodelic/doom
Kraj: Norwegia

Tracklista:
01. Grebo Mentor
02. In The Woods
03. Frontside Disaster
04. Peyote
05. Industrial Lane
06. Loco Steam
07. Dark Tunnel Of Love
08. Hide Behind
09. Hypnopilot
10. Messy Ferguson
11. Snake Eyes

Skład zespołu:
Trond Skog - wokal
Halvor Berg - gitara
Hakon Eng - gitara
Steinar Knapstad - gitara basowa
Kenneth Andersen - perkusja


Pierwszy album Honcho i jednocześnie na razie najlepszy. Ten krążek to kwintesencja stonera - mamy tutaj zarówno wolne, jak i szybkie kompozycje. Bardzo dobre gitary sprawiają, że tego po prostu chce się słuchać w kółko. Do tego należy dodać nieco psychodeliczny klimat, który towarzyszy niektórym kawałkom. Mógłbym napisać, że najlepszym utworem na tej płycie jest otwieracz - czyli "Grebo Mentor". Może się tak tylko wydawać, bo kolejne numery wcale mu nie ustępują, ale skoro jest na początku to zwraca się na niego największą uwagę - poza tym po dłuższym czasie powróciłem do tego albumu i właśnie ten kawałek pamiętałem z "Corporate Rock" najlepiej. Same kawałki przez bardzo stonerowe riffy mogą się wydawać nieco walcowate, ale wokal zdecydowanie wygładza całą muzykę. Jeżeli Steinar i Mathias rzeczywiście kawał czasu szukali wokalisty to muszę przyznać, że trafili w końcu w 10, bo Trond jest śpiewakiem wyśmienitym. Nie będę polecał żadnych kawałków z tego albumów, bo tak naprawdę wszystkie są świetne. Na "Corporate Rock" panowie z Honcho pokazali, że w graniu stonera czują się jak ryba w wodzie - ode mnie ten album dostaje 9,5/10 (0,5 punktu odjąłem za przerwę w ostatnim kawałku).

Ocena: 9,5/10

czwartek, 11 lutego 2010

Face Of Reality - Behind The Silence (2010)

Face Of Reality - Behind The Silence

Data wydania: 13.02.2010
Gatunek: hardcore/metalcore
Kraj: Polska

Tracklista:
01. Fade In
02. Face The Reality
03. God-Fearing
04. Behind The Silence
05. The Day When Anger...
06. Police Bastard
07. Tower Of Babel
08. Slave By Choice
09. Fade Out
10. Empty Words (bonus)
11. Untitled
12. Untitled 2

Skład:
Hans - wokal
Dzwon - gitara
Marec - gitara, wokal
Jaroh - gitara basowa
xZbytx - perkusja

Face Of Reality to hardcore'owy band pochodzący z rejonów Dzierżoniowa. Chłopaki mają na swoim koncie już jeden album wydany w 2005 roku o tytule "dead nation still exists". Niestety albumu nie słyszałem i są pewne problemy z jego dostępnością. Ale skupiając się na nowym, jeszcze świeżym wydawnictwie Face Of Reality.

środa, 10 lutego 2010

HermH - After The Fire - Ashes EP (2008)


HermH - After The Fire - Ashes (EP)

Rok wydania: 2008
Gatunek: symphonic/melodic black metal
Kraj: Polska

Tracklista:
01. Purgatory
02. Hermetic
03. Crownymph
04. WolfisH Flower
05. Black Metal (Venom cover)
06. Red Blood Running (remix)
07. Septu Annu - Theory Of Nature (live)
08. Back From Divine (live)
09. Fear Of Blood (live)
10. Vampyronium (live)

HermH to zespół, który swoją muzyką ma trafiać do wielbicieli black metalu w wydaniu Dimmu Borgir - czyli melodyjny lub symfoniczny black metal. Band istnieje już kawał czasu, bo swoje pierwsze kroki na scenie stawiali w 1993 roku. Zespół ma już na sowim koncie kilka studyjnych albumów, ale moja przygoda z tym bandem rozpoczęła się właśnie od tej epki. Już nie pamiętam dokładnie na jakiej zasadzie sięgnąłem po to wydawnictwo - zapewne było jakoś połączone z Dimmu Borgir. W każdym razie ta epka sprawiła, że jest to dla mnie czołowy przedstawiciel melodyjnego black metalu w Polsce.

Alesana - The Emptiness (2010)


Alesana - The Emptiness

Alesana na myspace

Data wydania: 26.01.2010
Gatunek: post-hardcore/metalcore/screamo
Kraj: USA


Tracklista:
01. Curse Of The Virgin Canvas
02. The Artist
03. A Lunatic's Lament
04. The Murderer
05. Hymn For The Shameless
06. The Thespian
07. Heavy Hangs The Albatross
08. The Lover
09. In Her Tomb By The Sounding Sea
10. To Be Scared By An Owl
11. Annabel

Alesana to amerykańska kapela grająca w klimatach post-hardcore/emocore i wszystko to oczywiście z bardzo melodyjną i przebojową nutą. Mimo tego, że nie znałem tego zespołu wcześniej to mniej więcej wiedziałem czego się spodziewać. Trzeci album tej kapeli nosi tytuł "The Emptiness" i swoją premierę miał 26 stycznia 2010 roku.

Już na samym początku zostałem ostrzeżony przez wokalistę zespołu, że historia, która będzie tutaj opowiedziana zmrozi mi krew w żyłach - problem w tym, że ja niekoniecznie skupiałem się tutaj na tekstach. W każdym razie muzyka nie wprowadza żadnej grozy, tak samo jak partie wokalne, w których czysty (melodyjny) śpiew przeważa nad screamo. Niby nic nadzwyczajnego, ale te partie są ułożone wręcz perfekcyjnie - kiedy ma być przebojowo to jest przebojowo, kiedy ma być ostro to jest ostro. Chociaż tej ostrości akurat za dużo tutaj nie ma - jest to raczej album skierowany do osób, które nie są w stanie słuchać zwykłego metalcore'a i szukają melodyjnych odmian core'owego grania. Kawałki zawarte na "The Emptiness" to w większości potencjalne przeboje z tymże kierowane raczej do alternatywnej młodzieży w wieku gimnazjalno-licealnym. Prawdziwi wyjadacze sceny core'owej raczej wymiękną przy pierwszym kawałku. Ostrzeżenie wokalisty jako byłby to materiał mrożący krew w żyłach chyba należy przyjąć z przymrużeniem oka. Tego albumu świetnie się słucha jako wypełniacza - tzn. robiąc przy tym coś konkretniejszego, a muzyka ma sobie lecieć w tle. Wtedy album jest całkiem niezły. Natomiast kiedy skupić się na tym wydawnictwie to nagle okazuje się, że jest to strasznie miałkie i przewaga czystych wokali nad screamo jest wręcz ogromna. Melodyjny wokal Shawna Milke stanowi przynajmniej 90% wszystkich partii wokalnych na tym albumie. Ale dzięki temu "The Emptiness" jest dość skocznym i niezwykle przebojowym wydawnictwem, zresztą wystarczy sprawdzić takie kawałki jak "The Artist", "The Murder" czy "The Lover", żeby się o tym przekonać. I te trzy kawałki są chyba najlepsze na tym albumie - pozostałe mimo tego, że są być może i równie przebojowe, to jakoś mniej mi wpadły w ucho.

Podsumowując - nie jest to album dla zatwardziałych core'owców, nawet nie wiem, czy ci, którzy lubią lżejsze core'owe wydawnictwa będą zadowoleni z "The Emptiness". Problem stanowi tutaj zbyt duża i może zbyt nachalna przebojowość, która atakuje z każdej strony. Poszczególne kawałki to wręcz radiowe hity dla wrażliwej młodzieży w wieku szkoły średniej. Przeważają melodyjne partie, a te ostre zdażają się naprawdę sporadycznie. Przy bliższym zapoznaniu się z tym materiałem niestety dużo traci. Wielbiciele ostrego grania nic tutaj dla siebie nie znajdą. Dla mnie to co najwyżej niższa klasa średnia.

Ocena: 5,5/10

czwartek, 4 lutego 2010

Onward To Olympas - This World Is Not My Home (2010)

Onward To Olympas - This World Is Not My Home

Data wydania: 19.01.2010
Gatunek: metalcore/deathcore
Kraj: USA

Tracklista:
01. Unstoppable
02. Enemies
03. Don’t Cry To Me
04. Her Best Words Were Goodbye
05. Overcoming
06. Sink or Swim
07. Awake in a Dream
08. Presence at the Funeral
09. The Lost Generation
10. This World Is Not My Home

Skład:
Kramer Lowe - wokal
Justin Gage - gitara/czysty wokal
Andrew Higginbotham - gitara
Justin Allman - gitara basowa
Matt Burnside - perkusja

Dokładnie 19 stycznia 2010 roku swoją premierę miał drugi album amerykańskiej formacji Onward To Olympas. Debiut może nie był do końca udany i raczej nie robił nadziei na to, że "This World Is Not My Home" będzie czymś więcej. Co innego mówiły utwory zamieszczone przez zespół na myspace przed premierą albumu - największe wrażenie robił na mnie utwór "Unstoppable", który miał otwierać nowy album.